In het begin van de jaren zeventig bracht de grote Italiaanse dichter, filosoof en filmmaker Pier Paolo Pasolini (Salò, of De 120 dagen van Sodom) een trio meesterwerken uit de premoderne wereldliteratuur op het scherm - Giovanni Boccaccio'de Decameron, De Canterbury Vertellingen van Geoffrey Chaucer, en De Duizend-en-één-nacht (vaak bekend als De Arabische Nacht) - en creëerde daarmee zijn meest onbevangen en extravagante werk, dat hij zijn Trilogie van het Leven noemt. In dit schaamteloze en vunzige drieluik wil de regisseur het consumentenkapitalisme aan de kaak stellen en het onbedorven menselijke lichaam vieren, terwijl hij commentaar levert op de hedendaagse seksuele en religieuze zeden en hypocrisie. Zijn scatologische humor en ruwe sensualiteit laten alle moderne fatsoensnormen achter zich; dit zijn fysieke, provocerende en wild vermakelijke films, allemaal buitengewoon vormgegeven door Dante Ferretti (Hugo) en met evocatieve muziek van Ennio Morricone.Speciale kenmerken:Gepres